Dagje Soweto

Luus in het Hector Pieterson Museum

Mandela House in Vilakasi St

Vilakasi St

Eettentje

Beschilderde koeltorens van het Orlando Powerstation

Reclame

Anti Rape muurschildering

Slechte buurt in Soweto

Het nieuwe Soccer City

Apartheids Museum

Down town Johannesburg

Vlak voor Kerst hadden we een dagje Soweto gepland, omdat we daar nog nooit geweest waren. Niet een heel erg kind gericht uitstapje, maar goed, we wilden het toch eens doen. Via Bongi, een vriendin uit de gym hadden we een gids geregeld, die ons thuis op kwam halen en de hele dag mee op sleeptouw ging nemen. Groot Soweto, het bekendste township van het land, herbergt zo'n 3 miljoen inwoners! Eerste onderdeel: het Hector Pieterson Museum. Indrukwekkend en triest, mooi opgezet museum met voornamelijk foto's en beeld en geluidsfragmenten over de scholierenopstand tegen de Afrikaanse onderdrukking in juni 1976.

Vervolgens naar het huis van Mandela in Vilakasi St. Misschien omdat het niet zo groot is en om de toeristenstroom aan te kunnen is dit huis inmiddels helemaal leeg gehaald (op een stoel, een boekenkast met wat boeken, een bed, een kachel en wat foto's na), dus veel van de sfeer is er niet van over. Winnie en Bisschop Tutu wonen er nog steeds om de hoek. Vilakasi St is een normaal straatje met een groot aantal kleinere huisjes, maar ook een aantal nieuw gebouwde redelijk luxe villa's. Daarna reden we door wat buurten van Soweto. Opvallend was het aantal kappers/haarkunstenaars dat hun diensten op straat aanbiedt, vaak in niet meer dan een stoel onder een luifeltje. Verder overal geschilderde reclames. Speerpunten: begrafenisondernemingen, haar en nagelstudio's, adressen voor een veilige abortus. Dat geeft een aardige indruk over wat er zich zoal afspeelt...

Lunch in Gold Reef City. Vervolgens nog even langs het nieuwe stadion en op naar het Apartheidmuseum. Ook zeer indrukwekkend, vol met prachtige en aangrijpende foto's, beeld en geluid. Als laatste hebben we nog een rondje door down town Johannesburg gereden. Vaak komen we er niet. Vorige maand was ik er eigenlijk pas voor het eerst, toen een vriendin me meenam naar Oiental Plaza, een Arabisch/Indiaas winkelcentrum. In veel delen kun je overdag prima over straat als witte, maar in een buurt als Hillbrow (waar Constition Hill ligt), waar we ook doorheen reden, is dat niet zo'n goed idee; je valt nogal op. In dit gedeelte woonden vroeger veel witten, maar het is inmiddels een van de gevaarlijkste delen van de stad. Terwijl we door down town reden zagen we een aantal enorme gebouwen zoals het Carlton en het Holiday Inn, megahotels die nu allemaal leeg staan. De criminaliteit liet niet toe dat ze open bleven. Het luxere leven speelt zich nu hoofdzakelijk in alle suburbs af. Het is een vreemd gezicht, dit centrum  van een stad die heel erg op London of New York zou kunnen lijken.

lemonandbasil

Kijk op mijn nieuwe engelstalige kookblog lemonandbasil om te volgen wat ik graag kook (en fotografeer)!!

Xmas carols in het Supersport stadion

Gisteren zijn we naar het Supersport stadion in Centurion geweest. Daar wonen we heel dichtbij, ongeveer 10 minuten rijden. Daar vond het grote Jacaranda FM (dat is een Johannesburgse radiozender) Carols by Candlelight event plaats. Met veel bekende artiesten zoals Kurt Darren (er is hier eigenlijk geen feest op te noemen waar Kurt NIET optreedt...), Nianell en nog veel meer Afrikaanse toppers en het Holy Jerusalem Choir. Om binnen te komen moest je een cadeautje voor een minder bedeeld kind inleveren. Picknickspullen mee natuurlijk (Zuid-Afrikanen picknicken en braaien overal en altijd) en een plekje zoeken. Daar zaten we met 20.000 man lekker in het stadion te wachten tot het donker werd (nu: 7 uur). De sfeer was heel gemoedelijk. Na het vinden van een geschikte plek, zette iedereen zijn spullen (picknick kleed, stoelen, tafels, eten, wijn neer) en ging een rondje lopen. Er waren allerlei kinderactiviteiten georganiseerd zoals maskers maken, bij Santa op schoot, schminken, ballonfiguren. Toen het donker werd stak iedereen zijn ledkaarsje aan begon het gezang. Er stonden 22 carols op het program, maar na carol nummer 4 zijn we weggegaan, aangezien Boris nooit langer dan tot een uur of 8 wakker kan blijven. De releaxte sfeer vond ik wel apart, aangezien er helemaal geen bewaking was of zelfs maar enige check aan de poorten en Zuid- Afrikanen normaal gezien behoorlijk hysterisch kunnen doen over veiligheid. Van kerstsfeer is hier heel moeilijk iets op te pikken, vooral omdat het zomer en dus warm is, je de hele dag aan het zwembad of bij de bbq doorbrengt etc etc,  maar deze avond was behoorlijk kerstachtig!

Sint in Jozi

Verzamelen voor de knutselklas

Luus

Boris en Sint

Luus en Sint

Op 6 december kwamen Sint en Piet weer trouw naar Johannesburg. Op de Amerikaans/Nederlandse school kwamen ongeveer 150 Nederlandse en Belgische kinderen samen. De ouderen, zoals Luus gingen eerst om 9 uur knutselen en om 11 uur kwam Sinterklaas aan. In een bakkie (auto's die je hier veel ziet, eentje met een laadbak). Iedereen kreeg persoonlijk zijn cadeautje van de Sint overhandigd en het was dus een langdurige zaak met zoveel kinderen. Het was loeiheet en zonder al te veel schaduw was het enigszins afzien in de brandende zon, maar de speculaas en de amandelstaaf maakten veel goed...

Mountainbiken tussen de zebra's

Nog elke zaterdag ga ik met mijn fietsvrienden drie uur fietsen door de omgeving. Twee weken geleden ging het net om 7 uur (onze vertrektijd van het verzamelpunt) keihard regenen. Na ongeveer een kwartier was het weer droog, maar de wegen en alles daar omheen waren meteen veranderd in een modderpoel. De hele winter was het kurkdroog en stoffig en dit was dus de eerste keer voor mij in de nattigheid. Bovenstaande foto is van na de rit, iedereen bedekt met rode modder. Afgelopen keer reden we naar Zwartkop en daar hebben we een parcours in een luchtmachtbasis afgelegd. Die luchtmachtbasis ligt weer in een game reserve, dus al na vijf minuten fietsen riep iemand: " Pas op!" en daar renden de eerste kudde hartebeesten met kleintjes vlak voor onze neus over het pad. Daarna nog een kudde zebra's. Heel spectaculair om dat allemaal te zien vanaf de fiets!

Moozoo Kerstconcert

Boris

Boris en zijn beste vriend Eseossa

Luus en Tanya

Teacher Almarie (Luus' juf vanaf januari 2010)

Boris met Santa

Luus kijkt naar Santa

Luus met teacher Debbie

Boris met teacher Dian

Boris was gelukkig zijn gipsarm na een week alweer kwijt. Dat was mooi, want het is nu echt te warm om niet te zwemmen. Het Moozoo Kerstconcert was ook dit jaar een grote happening. Iedereen in het wit met een gouden tinsel in het haar en zingen maar. Alle kinderen (vier klassen) traden tegelijk op terwijl de ouders in het gras in de zon zaten te borrelen. Onze huisbazin en haar zoontje speelden een deuntje op de piano en viool en Santa deed ook weer zijn opwachting (vorig jaar was het overduidelijk Amos, de zeer zwarte tuinman, dit jaar een iets onherkenbare vader van Carla). Iedereen kreeg een mooi boek. Dit is ook meteen het einde van het schooljaar, aangezien de schooljaren in ZA in januari beginnen... De eigenaren van ons huis zijn (zoals zovelen hier) erg religieus en zij kiezen er dan ook voor om hun kinderen te thuisscholen (een bekend fenomeen hier). De twee oudsten zijn nu alleen een tijdje op school, omdat er een derde geboren werd. Thuisscholing is bedoeld om hun kinderen toch vooral niet bloot te stellen aan al die liberale gedachten op school... Wat voor ons al bijna te religieus is (de kinderen bidden op school en horen veel verhalen over God en Jezus) is voor hen dus veel te liberaal! Het verbaast ons niet, want de laatste keer dat we bij hen op bezoek waren liet Gerrit, de huiseigenaar, Tom vol trots een tijdlijn zien, die het verloop van de mensheid weergaf: beginnend in 6000 BC met Adam en Eva...

Gipsarm

Sip met gipsarm

Op vrijdag werd ik door school gebeld, dat iemand Boris aan zijn arm de glijbaan had proberen op te tillen en dat hij er nu veel pijn aan had, maar dat er wel niets aan de hand zou zijn. Omdat hij behoorlijk zielig leek, toen ik hem ophaalde (Luus kwam aanrennen: Tanya -een heel lief, rustig meisje- heeft het gedaan!!!) en hij zelf graag naar de dokter wilde, gingen we daarom maar even naar de dokter ter controle. Dezelfde dokter die Luus haar kin laatst gelijmd had na een val van de fiets keek nu naar Boris' arm, maar kon niet veel vinden. Op de röntgen foto was ook nauwelijks iets te zien, maar voor de zekerheid ging er wat gips omheen. Boris was heel stoer en dolblij met zijn arm. Tot..... het ging jeuken..., toen zag hij de realiteit van de situatie in en ook dat hij nu niet kon zwemmen. Heel sneu, want het was een enorm warm weekend (35 graden). Het was voor hem een behoorlijke kwelling om iedereen onder zijn ogen lekker in het zwembad te zien spartelen...

De volgende dag deden we aan het eind van de middag een braai voor twee bevriende Zuid Afrikaanse gezinnen (de dader van de arm zat er ook bij en de moeder van de dader schrok zich rot toen ze Boris' arm zag). Zuid Afrikanen braaien te pas en te onpas, overal en altijd met veel VLEES. Ze weten ook dat ze het beste van de hele wereld kunnen braaien. Wij maakten het een visbraai met daarnaast een stukje beeffilet van de German butcher, dus er was niets Afrikaans aan, maar ze vonden het heerlijk en alles ging op. Dat vrienden maken met Zuid Afrikanen is zo makkelijk nog niet, want ze zijn een beetje schichtig en afhoudend, zitten niet zo op nieuwe vrienden te wachten en praten het liefst lekker Afrikaans met elkaar. Maar inmiddels is het me met wat moeite gelukt om behoorlijk wat aardige Afrikanen te leren kennen.

Sint Maarten

Luus met lampion

Verjaardag Nicholas, pass-the-parcel

11 november is de dag, dat ik mijn lichtje, dat ik mijn lichtje, 11 november is de dag, dat ik mijn lichtje branden mag, ook in Zuid Afrika, hoewel men dat hier niet viert (wel Halloween). We waren door onze Duitse vrienden uitgenodigd om na een borrel een rondje op de golfcourse te lopen met onze lampionnen. We waren met een behoorlijke groep en hadden Italiaanse gitaarbegeleiding (die helaas weinig Sint Maarten liedjes kende). Het was voor de kinderen in elk geval leuk om een keer gedaan te hebben.

De volgende dag schoven we aan bij het verjaardagsfeestje en aansluitende braai ter ere van de tweede verjaardag van Nicholas, het zoontje van Britse vrienden.

Grotten van Sterkfontein

Na het museum is het ongeveer een kartiertje rijden naar de grotten van Sterkfontein. We zagen waar de schedel van mevrouw (eigenlijk naar nu blijkt meneer) Ples gevonden is, een geavanceerde zonnewijzer (wat heeft dat met evolutie te maken vroeg T zich af) en natuurlijk daalden we in de grotten af. Die waren behoorlijk donker en zonder al te veel stalagtieten, want die waren er eerder door mijnwerkers afgehakt helaas. Een aantal maal moesten we op handen en voeten door behoorlijk kleine gangetjes kruipen (Boris liep er rechtop doorheen). Luus vond het net als de bootjes eigenlijk wel heel eng, maar Boris genoot er van.

Maropeng, Cradle of Humankind

Maropeng museum

De hal van Maropeng, naast de trap naar de bootjes

In dit spiegeldoolhof is Luus op sommige spiegels scherp en sommige in beweging!

Maropeng van buiten

Luus

Boris

Dit weekend was de Cradle of Mankind aan de beurt, een gebied waar de oudste mens vandaan komt, vlak bij ons in de buurt. In dit gebied bezochten we Maropeng, een verassend mooi opgezet museum over de evolutie (ja ja over de evolutie!, daar hoor je normaal niet zo veel van hier tussen de creationisten). We kochten een combi ticket voor de bootjes, het museum en de grotten van Sterkfontein. Na het betreden van het voor de helft met gras beklede museumgebouw daal je eerst de trap af naar een mooie atractie: de bootjes. Deze  botsbootjes leiden je door het water in het donker langs sneeuw, vulcanen, wind, regen, bliksem etc. De rest van dit Darwinistische museum is ook de moeite waard. Kinderen kunnen er naar hartelust knoppen indrukken, aan hendels draaien en van alles en nog wat doen.  Er schijnt hier in de buurt ook een leuk restaurant te zijn, the Cradle, waar je bij je cocktail of tijdens het diner bezoek krijgt van nieuwsgierige giraffen.