Montecasino en Notenkraker

Amphitheater in Montecasino



Boris bij vogelshow














Niet ver van Johannesburg ligt het artificiele Montecasino, een nagebouwd verdekt stukje Toscane (plus casino en theater). De meeste ZAnen vinden het fantastisch en ook onze Iraanse vrienden die laatst er waren moesten er onmiddellijk naartoe. Het is wel enigszins te begrijpen, want het is best leuk om lekker door een stad te lopen en op een terrasje iets te drinken. In de buurt van Pretoria of Jonannesburg kan dat namelijk nergens, het leven speelt zich hier af rond shoppingmalls en niet in de stads (te gevaarlijk). Voor ons was het toch een beetje vreemd, vooral omdat de Toscaanse straatje met winkeltjes en restaurantjes allemaal binnen zijn (terwijl het buiten heerlijk weer is). Lekker Thais gegeten en de mooie vogeltuin en vogelshow bezocht.

De volgende dag ben ik met Luus naar de Notenkraker geweest in het theater naast het casiono bij Gold Reef City. De uitvoering duurt twee uur, maar voor Luus en alle andere meisjes die mee waren met hun moeder/oma was dat geen probleem, iedereen genoot. Het was een normale uitvoering (geen kinderversie), maar die is leuk genoeg voor kinderen. De Russische dans werd uitgevoerd in Gumbootversie (een Zuid Afrikaanse dans, die met rubberen laarzen, origineel door goudmijnwerkers, werd gedanst). Luus wil nu natuurlijk een ballerina worden.

Pilanesberg

Zomers buitje onderweg

Uitzicht uit huisje

Poort van het park

1 van de small five?

Ziek maar mooi

T bij ons huisje aan het braaien

Afgelopen weekend zouden we in eerste instantie naar Kaapstad en the winelands gaan. Een dag van tevoren moest het afgeblazen worden, want T moest werken. Plan B was daarom een weekend naar Pilanesberg wildpark (en Suncity) te gaan. We logeerden in een chaletje met rieten dak in het park. Dit weekend was blijkbaar gedoemd te mislukken, want we waren er nog niet (na een rit van ongeveer twee uur), of de kinderen hadden allebei hoge koorts! Na een onrustige nacht hebben we de kinderen de volgende morgen toch maar met koorts en al in de auto geladen voor een ritje door het wildpark. Het is een prachtig en nog behoorlijk groot park (het vierde van ZA) in de krater van een oude vulkaan. Helaas hield the big five (leeuw, buffel, olifant, neushoorn en luipaard) zich verstopt, alleen wildebeast, zebra's, bokkies en giraffen lieten zich zien. Het plan was de volgende dag om 5.30 ur op te staan om dan de spectaculaire beesten te gaan zien en vervolgens nog even naar Suncity (hoewel ons deze artificiele stad niet erg trekt), maar toen de wekker ging was Luus aan het overgeven en beide kinderen hadden nog steeds koorts... Toen maar gewoon naar huis gereden. Boris moest daarna nog een paar dagen thuis blijven, want die bleek iets van mazelen te hebben. Een pluspuntje was dat we niet in Kaapstad zaten (waar het dit weekend ook nog eens waardeloos weer was)!

Playball

Nog niets aan de hand

Sporty in beeld. Paniek!!!

Boris houdt wel van Sporty

Boris en Luus zitten op school allebei op Playball. Deze week was de uitreiking van medailles en certificaten. Dat gebeurde door Sporty, de mascotte van Playball en zijn vriendin. Luus heeft het niet zo op verklede figuren, dus zo snel als ze een glimp van Sporty opving, die het hekje open deed, ging ze er als een speer vandoor!! Boris niet, die rende enthousiast op Sporty af om hem een knuffel te geven.

Elarduspark

Beauty

Daneo

Lerato

Isabella en Isixle

Kia

Tulani

Gabriel

In Elarduspark is een "shelterhome" dat opvang biedt aan 8 kindjes, die allemaal gehandicapt zijn en ook nog verlaten door hun ouders. Sinds anderhalve maand werk ik er een maal per week als vrijwilliger bij de wekelijkse muziekklas. Dat is ongeveer dezelfde les die Boris en Luus allebei wekelijks hebben. De kindjes genieten zichtbaar van de les en sommigen maken echt vooruitgang. Ze (de oudste is ongeveer 2,5) hebben uiteenlopende beperkingen: sommigen zijn doof en/of blind, een paar hebben cerebral palsy (hersenaandoening), waterhoofd, hersenletsel door meningitis en Daneo heeft eigenlijk weinig beperkingen behalve zijn HIV infectie. Een aantal zal niet veel ouder worden dan een paar jaar. Het huis wordt geleid door de bewoners, een echtpaar, en de fondsen komen van de kerk, de overheid en liefdadigheid. Ze hebben een aantal dames in dienst die 24 uur per dag voor de verzorging verantwoordlijk zijn. Daneo is inmiddels geadopteerd, maar hij blijft nog een aantal maanden in het huis tot de administratie rond is. Zijn opvangouders mogen van de commissie die verantwoordelijk is voor het plaatsen van de kinderen niet weten waar hij terecht gaat komen en mogen ook in de toekomst nooit contact hebben met het adoptiegezin (dat hem van papier heeft uitgekozen), heel wrang. Wrang is ook wanneer je beseft dat deze kinderen nog goed afzijn vergeleken met de velen die niet opgevangen worden in een dergelijk huis. De kinderen die niet geadopteerd worden zullen hun leven in het huis slijten. De kinderen zijn vrijwel altijd opvallend rustig en tevreden (bij ons in huis huilt er altijd wel een van de twee), hoewel er ook een paar bij zijn, die te ziek zijn om vervelend te zijn. Het is dankbaar om te zien hoe blij de kindjes van de muziekles worden. Vooral Lerato, het kindje waar ik mee werk, die cerebral palsy heeft, doet enthousiast mee en boekt grote vooruitgang, want ze kan zich veel beter bewegen en is minder verkrampt. Aan het eind van de les zingen we altijd een liedje waar door mijn hart soms breekt: may there always be sunshine, may there always be blue skies, may there always be mommie, may there always be me, may there always be ... en dan de namen van alle kindjes...