Hawane, Swaziland

L&B spelen in ijskoud bad in Hawane

Boris en Luus aan de limo

Onze Swazi hutten

Verhaaltje voor het slapen gaan

Mbabane, de hoofdstad.

Boris

Luus

En via Amsterdam en Ermelo (achterste bord heel klein) weer terug naar Pretoria!

Na Bulembu nog een paar nachtjes in Hawane doorgebracht. Hier zat verder een groep georganiseerde Nederlanders en weer die missionarissen, die je hier blijkbaar overal ziet. Eerst was het aangenaam warm, maar de laatste dag weer bitterkoud. Vanuit Hawane hebben we de Ezulwini vallei (niet veel aan) bekeken met de beloofde beste shopping experience in the world (not, alleen een ellenlange rij met souvenirwinkeltjes). Op de terugreis naar huis kwamen we bordjes tegen waarop Amsterdam en Ermelo stonden aangegeven. In Mpumalanga en in de rest van ZA zijn vrijwel alle plaatsen in Nederland terug te vinden! En dan zijn er nog eindeloos veel grappige namen als Gesukkel, Potloodspruit, Halfgewonnen, Nietverdiend, Piet Retief, Ooreenkoms, Afguns, Rustig, Welkom, Grondneus, Pomfret (patat?) en honderden kilometers van zee: Zeerust.

Toen we thuiskwamen dachten we dat daar na de enorm lange winter de lente wel eens aangebroken zou zijn, maar we hadden helaas nog twee stralende, maar wel koude weken voor de boeg met overdag 13 graden in huis (want grote huizen EN geen verwarming en isolatie), oplopend tot een graad of 17...

Bulembu, Swaziland

Swaziland is dat kleine gele rondje met als hoofdstad Mbabane

Swazilandse wegen...

vijwel altijd met koeien!

Ons huisje in Bulembu

Prachtige tuin van de lodge

Boris en Luus

Uitzicht vanaf ons verblijf in Bulembu Lodge

LuBo

Verlaten asbestmijn



Verlaten kerkje

Het creatieve centrum in aanbouw

Verlaten mijnwerkershuisjes, nu bestemd voor 2000 weeskinderen, 4 per huisje.

Schoolkinderen in Bulembu

Bulembu Golfclub, nu... koeienmelkerij!

Op de thee bij Tina van Bulembu.org

Na Maputo wachtte het volgende land: Swaziland (http://en.wikipedia.org/wiki/Swaziland). Een visum kun je als Europeaan (met uitzondering van de Zwitsers (?..??/?) gewoon aan de Swazilandse grens halen. Onze bestemming was Bulembu Lodge in Bulembu, te bereiken via een 20 km (!) lange onverharde (!) weg (of vanuit Zuid-Afrika via een prachtige verharde weg, maar die namen we dus niet). Bulembu ligt behoorlijk in de middle of nowhere in de bergen tussen de houtplantages en is een ongeveer 10 jaar geleden verlaten asbestmijn dorpje (verlaten na het sluiten van de mijn). De lodge bestaat uit het voormalig huis van de mijndirecteur en twee huisjes bestemd voor de gasten van de directeur. In een van die huisjes logeerden wij. Voor de rest is het grootste gedeelte van het dorp uitgestorven: scholen, huizen, sportclub, ziekenhuis, restaurants, bioscoop, tennisveld, kerk, allemaal helemaal leeg. Het dorp is gekocht door een Canadees die het weer aan de overheid heeft geschonken en nu is er al een tijdje een plan gaande om 2000 weeskinderen in het dorp te huisvesten, in de oude mijnwerkershuisjes. Er zijn al twee scholen,een honingboerderij en een soort creatief centrum waar lokale dames handgemaakte dingen maken. Het dorpszwembad is omgebouwd tot forellenvisvijver. We kwamen er Zuid-Afrikaanse Tina tegen, die met haar man, die eigenlijk veearts is in de voormalige golfclub een koeienmelkerij was gestart. Haar man had net de hele golfcourse (met tegenzin, want golfliefhebber) omgeploegd om de koeien op te kunnen laten grazen. Ze hebben kinderen die ongeveer de leeftijd hebben als onze kinderen en Tina vroeg ons op de thee. Daar renden Boris en Luus samen met Lisha rondjes om het huis, tot de dames met hun hoofden tegen elkaar knalden. Luus had al een blauw en bebloed oog van die ochtend, omdat ze bij het bezoeken van het schooltje van de junglegym gevallen was, maar na dit ongeval zag ze er met een enorme bult op haar voorhoofd nog dagen uit als een Klingon (http://memory-alpha.org/nl/wiki/Klingon). De meeste mensen die hier in het dorp zaten waren wandelaars of missionarissen en dat was wel logisch want naast wandelen en het dorp opbouwen was er verder niets te doen. Het was een bizarre, maar prachtige en rustgevende omgeving. Omdat er verder geen restaurant was behalve in onze lodge aten we daar drie keer per dag met de 3 a 5 andere gasten wat de pot schafte. Het eten was er bijzonder goed; gelukkig, want we hadden geen keuze! Bulembu was voor ons een heel verrassende kennismaking met Swaziland in elk geval.

Drie dagen Maputo, Mozambique

http://www.pepfar.gov/press/84633.htm

Landrover garage Nelspruit

Vlakbij Maputo

Flat in Maputo

Maputo centrum

Southern Sun Hotel aan het strand

Vis eten in Costa do Sol

Costa do Sol

Maputo Waterfront met live band

Een straat midden in de stad, rolschaatsen niet mogelijk

Straat in Maputo

Huis in hartje Maputo, ontworpen door Eiffel

Maputo strand

Na vijf nachten Graskop door naar het volgende land: Mozambique. Naar Maputo, de hoofdstad, was ongeveer drie uur rijden. Onderweg naar de grensovergang Komatipoort, heel toevallig maar vijf minuten verwijderd van de Landroverdealer in Nelspruit, kregen we weer problemen met de turbo, weer zwarte wolken uit de uitlaat bij accelereren. Maar weer even naar de dealer dus. Het turbogeval bleek een beetje los gemonteerd te zijn en dat was binnen een kopje koffie verholpen.
Voor Mozambique heb je een (redelijk duur) visum nodig. Als je bij wat chaotische de grens komt aanrijden moet iedereen de auto uit, naar een loket om formulieren in te vullen en iets te betalen, naar een volgend loket, auto in, grens over en dan aan de andere kant van de grens iets vergelijkbaars. Gelukkig kun je voor een deel van het proces, in wachtrijen staan, voor weinig geld iemand kopen die dat voor je doet. We hadden ons al op langdurige en rampzalige taferelen ingesteld, maar al met al duurde het maar een half uur en ging het allemaal heel soepel. Mozambique heeft van de redelijk recente burgeroorlog veel te verduren gehad en is langzaam aan weer aan het opkrabbelen. Maputo ligt aan zee en het verkeer in de stad is redelijk chaotisch. De hoofdwegen in de stad zijn goed, maar het asfalt (of liever gezegd de restjes asfalt) van veel straten die er tussen liggen ziet eruit alsof er net nog een zware oorlog heeft gewoed. Hoewel in de gidsjes staat dat Maputo behoorlijk gevaarlijk is, is de sfeer er gemoedelijk en je kunt er lekker op straat wandelen. De Portugese invloed vind je terug in de taal, het eten, de muziek en de mensen. Een groot verschil met Zuid-Afrika is dat zwart en wit mengen (je ziet in ZA zelden gemengde groepen bijvoorbeeld uit eten gaan en gemengde stellen zijn hier heel erg zeldzaam). Maputo heeft naast ontelbare miniscule winkeltjes ook de grote malls met alle Zuid-Afrikaanse en westerse winkels en merken. Natuurlijk is de rest van het land veel mooier dan de hoofdstad, maar wij vonden dat al fantastisch.
Het was er lekker warm en met de palmen en de zee erbij was het vakantiegevoel compleet. We logeerden in het Southern Sun, een prachtig hotel met een fantastisch zwembad pal aan het strand. Het was eigenlijk nog net te koud om te zwemmen, maar daar trokken de kinderen zich natuurlijk niets van aan. De eerste avond dineerden we in Costa Do Sol, een druk bezocht resaurant aan zee met een gemoedelijke en relaxte sfeer. Garnalen met boter en knoflook en in wijn gekookte schelpjes met een paar lekkere grote bieren erbij, heerlijk! Mozambique is zeker het bezoeken waard en we hopen hier ooit nog eens terug te komen.

Avondje Krugerpark

Pas toch op die olifanten op de weg!

Overstekende nijlpaarden!

Kruger gate met safaritruck en onze Discovery

Olifanten, spinnen, bokkies en een LUIPAARD gezien!!

Gelukkig konden we na het autodebacle gewoon de volgende dag naar het Krugerpark. Hier gingen we alleen een nightdrive van 17u tot 21u maken om maar te kunnen zeggen dat we in het Krugerpark geweest waren (je kunt toch moeilijk in ZA wonen en dan NIET het Krugerpark gezien hebben). Vlak voor we het park inreden via de Kruger gate zagen we al een paar olifanten staan! Het was voor ons voor het eerst dat we in Zuid-Afrika olifanten zagen (neushoorns, nijlpaarden, giraffen, buffels, zebra's etc hadden we al in Pilanesberg gezien). Het is maar een uur rijden vanuit Graskop, maar plots een heel ander klimaat: vochtig en warm!Even later reden we in een safaritruck tussen een paar Zuid-Afrikanen, een stel Amerikanen (die geen drie uur, maar DRIE WEKEN in het Krugerpark zaten!!) en een enorm luidruchtige groep oudere Spanjaarden het park door, gewapend met grote schijnwerpers, want het zou gauw donker worden. De weg naar het park is levendig en vol met mensen die langs de weg zitten, lopen, eten etc. Wij vonden dat erg gezellig aandoen, maar de Zuid-Afrikaanse bij ons in de truck zei nog: walgelijk he die weg hier naartoe.... vol met zwarten!... Ja hoor, de naweeen van de apartheid zijn hier in Zuid-Afrika nog duidelijk merkbaar!

We stonden in de schemering stil bij een struik met een daarin mij welbekend nest (zie post van 23 maart (allemaal beestjes) wij hadden hem laatst in de tuin): dat van de enorme community spin, die van blaadjes en draden een huisje ter grootte van een tennisbal maakt voor wel 1000 babies, werd ons hier verteld.... Toen we verder reden zag ik wel honderden van die nesten her en der hangen en ik was bijzonder blij dat we niet in het Krugerpark zouden overnachten in een tent ofzo. Even later stonden we stil bij nog een bekende van ons (we zien ze de hele dag in de tuin rondracen): de blue helmet guinea fowl. Tsja, een grappig beestje, maar daar kwamen we eigenlijk niet voor... Toen begon het grote schijnen en turen in het donker. Na een aantal keer loos alarm (jammer, een bokkie of een gazelle ofzo) zagen we eindelijk.... een luipaard!!, de zeldzaamste en dus aanvoerder van de big five (olifant, leeuw, buffel, neushoorn en luipaard). Na het luipaard hobbelden we nog een paar uur door in de kou, maar gelukkig onder dekentjes verder terwijl de kinderen in slaap vielen. Een voor ons geslaagde Krugerparkbelevenis.