Cairo 12/10/10: Luus 6: Ibn Tullun, Gayer Anderson Museum, Manial, Khan el Khalili

Luus 6, ze kreeg een taartje aangeboden van de Marriott Bakery, waar we ontbeten

Broer en zus

Huizen tegenover de ingang van de Ibn Tullun Moskee

Verplicht sloffen aan in de moskee

We waren er zoals gewoonlijk helemaal alleen

De minaret die we later gingen beklimmen (we moesten eerst om de sleutel vragen)

 

Luus, kB, Boris



Ibn Tullun Moskee

Boris, Luus

Uitzicht vanaf de minaret

Uitzicht

Uitzicht vanuit minaret op het Gayer Anderson huis

Uitzicht

kB en Boris op de minaret, net als drie dagen VOORdat hij geboren werd ;-)

T wil zsm weer naar beneden

Telefoon voor de jarige in de Ibn Tullun Moskee van opa en oma Kiddie

Gayer Anderson Museum met waterput

De zomerkamer

De geheime kamer

De Mac Donalds waarboven de kinderen (Luus vandaag 6 jaar geleden) geboren zijn. Vanuit mijn kamer had ik hetzelfde uitzcht op de moskee.

T met Luus in het Nada Ziekenhuis, waar Luus precies 6 jaar geleden geboren werd



Mac Delivery 24/7 (koude frites, dat wel) en een mooie Keweseki...



Khan el Khalili

 

Boris in zijn Zamalek voetbal shirt in de bazar

Wie had gedacht dat we ooit NOG een verjaardag van Luus in Caïro zouden vieren? Wij niet in elk geval, want die kans is behoorlijk klein. In elk geval, Luus werd vandaag zes in Caïro! We begonnen met onbijt bij de Bakery, waar Luus een taartje met kaars kreeg aangeboden (want we hadden ze natuurlijk al een paar keer in het Arabisch verteld dat onze Luus hier geboren was en vandaag zou verjaren).
Daarna stonde de Ibn Tullun Moskee en het daarnaast gelegen Gayer Anderon huis op het program. Daar waren we helemaal aan het eind van onze Caïro periode, drie dagen voor Boris' geboorte ook al eens geweest en het bleek een van de leukste culturele sites. Er is nooit een kip, wat natuurlijk een verademing is na de Pyramides, Sfynx, het museum, de bazar enz enz. Dat misschien zal komen omdat het niet heel makkelijk te vinden is. We hadden het in het verleden ook al eens geprobeerd, maar zijn toen onverrichter zake weer terug gegaan naar huis. De moskee ligt midden in een gebied met allemaal kriebelige straatjes, waar als je geluk hebt af en toe een Arabisch straatnaambordje hangt en toen wij er woonden was er ook nog geen GPS ofzo. Maar goed, we wisten nog ongeveer waar het was (Tom) en spraken net voldoende Arabisch om de taxi chauffeur uit te leggen wat we bedoelden (ik). Zoals vorige keer waren we weer de enigen in deze enorme moskee, heerlijk rustgevend. Met de sloffen die we aan kregen keken we uitgebreid rond, om daarna om te lopen naar de achterkant, waar de ingang van de minaret behoorlijk verstopt lag. Omdat de deur op slot was, besloten we om de sleutel te vragen aan de politiemannen die helemaal aan de andere kant van het terrein zaten te ontbijten. Gelukkig wilde er iemand meelopen om de poort van de minaret voor ons te openen, zodat we de toren konden beklimmen. Vanaf de toren heb je een prachtig uitzicht over de stad met niet al te ver weg de Citadel (ook een moskee, maar daar is het altijd stampens druk).
Naast de moskee ligt het prachtig ingerichte Gayer Andersen huis, dat vroeger het woonhuis van een Britse officier met een passie voor het Midden Oosten was. Een heel aangenaam en charmant museum (zonder bezoekers, behalve wijzelf dan), dat ook voor kinderen best leuk is grotendeels vanwege vele gangetjes en trappetjes en de "geheime" kamer in het huis. In de benedenkamer met fontein, waar de geheime kamer op uitkijkt, is een scene opgenomen voor de Bond film "The Spy Who Loved Me". Een volgens ons en anderen degenen die er geweest zijn compleet ondergewaardeerd museum!
De moskee en het huis liggen niet al te ver van Manial, het eiland in de Nijl waar de kinderen geboren zijn, dus daar gingen we vervolgens heen. We wilden even een foto in het ziekenhuis gaan maken op Luus' verjaardag, maar die had daar niet zo veel zin in ("ik ben toch niet ziek?"). Tot we vertelden dat er een Mc Donalds onder zat....! Ik at er hetzelfde als precies zes jaar geleden, een nuggetsmenu met bbq saus.
In de middag gingen we eerst even uitblazen in het zwembad om aan het einde van de dag door het drukke verkeer naar de bazar Khan el Khalili te gaan. De eerste drie taxi's wilden er niet heen, want te veel files. Voorheen hadden we aan deze bazar een norme hekel, maar deze keer genoten we zelfs hier van! Daar liepen we behoorlijk ongestoord rond en kochten voor Luus een zilveren hangertje met een klein Isis (dat is haar tweede naam) en voor Boris een voetbalshirt van Zamalek). Daarna terug naar het hotel en daar lekker Libanese mezze in de tuin gegeten, die ook al nog lekkerder smaakten dan ik me kon herinneren!