Bulembu, Swaziland

Swaziland is dat kleine gele rondje met als hoofdstad Mbabane

Swazilandse wegen...

vijwel altijd met koeien!

Ons huisje in Bulembu

Prachtige tuin van de lodge

Boris en Luus

Uitzicht vanaf ons verblijf in Bulembu Lodge

LuBo

Verlaten asbestmijn



Verlaten kerkje

Het creatieve centrum in aanbouw

Verlaten mijnwerkershuisjes, nu bestemd voor 2000 weeskinderen, 4 per huisje.

Schoolkinderen in Bulembu

Bulembu Golfclub, nu... koeienmelkerij!

Op de thee bij Tina van Bulembu.org

Na Maputo wachtte het volgende land: Swaziland (http://en.wikipedia.org/wiki/Swaziland). Een visum kun je als Europeaan (met uitzondering van de Zwitsers (?..??/?) gewoon aan de Swazilandse grens halen. Onze bestemming was Bulembu Lodge in Bulembu, te bereiken via een 20 km (!) lange onverharde (!) weg (of vanuit Zuid-Afrika via een prachtige verharde weg, maar die namen we dus niet). Bulembu ligt behoorlijk in de middle of nowhere in de bergen tussen de houtplantages en is een ongeveer 10 jaar geleden verlaten asbestmijn dorpje (verlaten na het sluiten van de mijn). De lodge bestaat uit het voormalig huis van de mijndirecteur en twee huisjes bestemd voor de gasten van de directeur. In een van die huisjes logeerden wij. Voor de rest is het grootste gedeelte van het dorp uitgestorven: scholen, huizen, sportclub, ziekenhuis, restaurants, bioscoop, tennisveld, kerk, allemaal helemaal leeg. Het dorp is gekocht door een Canadees die het weer aan de overheid heeft geschonken en nu is er al een tijdje een plan gaande om 2000 weeskinderen in het dorp te huisvesten, in de oude mijnwerkershuisjes. Er zijn al twee scholen,een honingboerderij en een soort creatief centrum waar lokale dames handgemaakte dingen maken. Het dorpszwembad is omgebouwd tot forellenvisvijver. We kwamen er Zuid-Afrikaanse Tina tegen, die met haar man, die eigenlijk veearts is in de voormalige golfclub een koeienmelkerij was gestart. Haar man had net de hele golfcourse (met tegenzin, want golfliefhebber) omgeploegd om de koeien op te kunnen laten grazen. Ze hebben kinderen die ongeveer de leeftijd hebben als onze kinderen en Tina vroeg ons op de thee. Daar renden Boris en Luus samen met Lisha rondjes om het huis, tot de dames met hun hoofden tegen elkaar knalden. Luus had al een blauw en bebloed oog van die ochtend, omdat ze bij het bezoeken van het schooltje van de junglegym gevallen was, maar na dit ongeval zag ze er met een enorme bult op haar voorhoofd nog dagen uit als een Klingon (http://memory-alpha.org/nl/wiki/Klingon). De meeste mensen die hier in het dorp zaten waren wandelaars of missionarissen en dat was wel logisch want naast wandelen en het dorp opbouwen was er verder niets te doen. Het was een bizarre, maar prachtige en rustgevende omgeving. Omdat er verder geen restaurant was behalve in onze lodge aten we daar drie keer per dag met de 3 a 5 andere gasten wat de pot schafte. Het eten was er bijzonder goed; gelukkig, want we hadden geen keuze! Bulembu was voor ons een heel verrassende kennismaking met Swaziland in elk geval.